کد مطلب:107103 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:155
[صفحه 754] آورده اند كه امام (ع) در میان جمعی از یاران خود نشسته بود، زنی زیبارو از آنجا گذشت، اصحاب بر او چشم دوختند، امام (ع) فرمود: رمق: نگاه كردن، طموح البصر: بالا نگاه كردن، هبیب، الهباب: صدای قوچ موقع هیجان شهوت و طلبیدن میش، (دیدگان این مردها به هوا دوخته شده و اینگونه نگاه باعث هیجان و انگیزش شهوت و خوشی است پس هرگاه كسی از شما به زنی كه خوش می آیدش نگاه كرد باید با همسر خود آمیزش كند كه او زنی مانند وی است پس مردی از خوارج گفت: خدا او را بكشد چه قدر داناست! اصحاب از جا برخاستند تا او را بكشند. امام (ع) فرمود: او را مهلت دهید! به جای دشنام باید دشنام داد یا از گناهش گذشت). كلمه: فحول را برای آن افراد استعاره آورده است، و همچنین، كلمه: هباب را برای میل آنها به آمیزش استعاره آورده است. امام (ع) آنان را به رهایی از فتنه ی آن نگاه، وسیله ی آمیزش با همسران راهنمایی كرده است، و بر این عمل وسیله ی قیاس مضمری، ترغیب كرده است كه صغرای آن عبارت فانما هی امراه كامراه، است، یعنی همسر آن مرد زنی است نظیر آن زنی كه دیده است، و كبرای مقدر آن نیز چنین است: و هر كسی كه شبیه آن زن باشد، جای آن را می گیرد. اما آ ن مرد خارجی كه لفظ كافر را بر امام (ع) اطلاق كرده است برای این است كه امام (ع) از نظر خوارج خطاكار است و هر خطاكاری كافر است. عبارت انما هو سبب... بنا بر اساس فضیلت عدالت است.
صفحه 754.